Loop aan je eigen zijde en leef eeuwig

Johannes 11: 25-26
25 "Ik geef de doden het leven terug", zei Jezus tegen haar. "Ik ben Zelf het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, zelfs als hij gestorven is.
26 Wie leeft en in Mij gelooft, zal nooit sterven. Geloof je dat?"

De meeste mensen hebben op een gegeven moment in hun leven zich afgevraagd of er een God is of een groter geheel waar we alleen deel van uitmaken.

De oude Grieken wilden orde in Chaos creëren. Chaos was een godheid in de Griekse cultuur. Met Chaos als ouder werden eerst Erebus (duisternis) en Nyx ( de nacht) geboren, met hun kinderen Aether (lucht) en Hemera (de dag).
Uit Nyx werden de Dood, de Slaap, de Moerae (schrikgodinnen), de Hesperiden en Eris geboren.
Hierna wordt Gaea (de Aarde) de stabiliteit waaruit alle leven ontsprong.
Wanneer Gaea verenigd werd met Uranus (de hemel) vormden zij het eerste godenpaar. Uit dit paar werden de Titanen geboren.
Cronus en Rea waren de belangrijkste Titanen, ze vormden een paar maar bleven kinderloos. Uit angst om van de troon gestoten te worden door zijn nageslacht, at Cronus alle kinderen op die zijn vrouw baarde. Wanneer Rea opnieuw zwanger werd en het beu was dat haar kinderen steeds verslonden werden bedacht ze een plan om haar nieuw geborene te sparen. Toen Zeus geboren werd, verstopte Rea hem bij de oceanide Metis en zo werd hij gespaard. Aan Cronus gaf ze een steen die in lakens gewikkeld was, waarop deze verzwolgen werd.
Zeus groeide op en verplichtte zijn vader zijn broers en zusters uit te spuwen. Zo werden Hestia, Demeter, Hera, Pluto en Poseidon opnieuw leven geschonken.
Na de Titanenstrijd, waarin Zeus de macht greep, en de creatie van het sterfelijke leven, werden de onsterfelijke goden meer talrijk. Na verloop van tijd was er een Godheid voor elk klein detail van het leven of elke kleine gebeurtenis.
Orde was gecreëerd in Chaos.

De Romeinen adopteerden het Griekse multi-goden geloof en maakten zo een zelfde maar eigen systeem.
Grieken en Romeinen probeerden in de gratie van hun goden te komen door offers, ze probeerden te vermijden dat de chaos hun leven terug binnendrong. Voor hen was chaos een synoniem voor natuurrampen, mislukte oogsten, ziekten, familietragedies, … zo goed als alles dat hun leven zou veranderen of problemen veroorzaakte.

Niet iedereen apprecieerde dit soort van orde, en zeker de prijs die ervoor betaald moest worden niet. Offers mochten niet zomaar uit eender wat bestaan, ze moesten in de gratie van de Goden vallen en liefst een zo duur en fijn mogelijke spijzen bevatten. In een soort protest ontwikkelde het Christendom. Het zou best kunnen dat er een man bestond die Jezus van Nazareth heette, of het kan dat hij enkel een verhaal was dat van vader op zoon en moeder op dochter verteld werd om de hoop erin te houden.
Met deze figuur werd er nog meer orde gecreëerd, deze Jezus, zoon van God, beweerde dat er slechts één god bestond, een God die zo almachtig was dat hij elk aspect van het leven behelsde. Een vergevingsgezinde God, een God waarvoor je alleen hoefde te bidden en geen dure offers moest brengen.
Het Christendom werd een religie voor de armen. Het multi-goden-systeem was echter dierbaar voor hen die behoorden tot de rijkere lagen van de maatschappij. Ze gaven wat nodig was en geloofden nog rijker te worden of alleszins hun rijkdom constant te houden. Het Christendom streefde ernaar de eigen rijkdom te delen met anderen en vrijgevig te zijn. Om hun eigen orde te beschermen werden de vroege Christenen aan de leeuwen gevoed, een ‘aangename’ bijwerking was dat het spillen van bloed het volk tevreden hield en zo de rebellie tegen het Romeinse Rijk afgeremd werd.

Maar waarom iets boven ons zoeken? Zelfs ongelovigen hebben soms het gevoel deel uit te maken van een groter geheel, het mag dan de mensheid, energie of iets anders betreffen. Veel religies ontstonden als een protest of door een diepgewortelde angst. Angst om een leven te lijden, gebukt onder tegenslag of hogere machten. Velen wensen hun leven te leiden volgens het principe “ als je hen niet kan verslagen, schaar je dan aan de winnende zijde”, en geloven dat een almachtige God hen zal ontheffen van zware lasten en hen met geluk zal zegenen én niet tegen hen zal keren met een machtige toorn…als ze hem volgen.
Als protest tegen een dwangmatige angst worden alternatieve, heidense religies sterker. Het leven op zich is al eng genoeg, het toevoegen van een wraakzuchtige God maakt elke dag tot een horrorprent.
De, laat ons ze ongelovigen noemen, die denken dat er iets meer is dan enkel materie zijn naar mijn mening niet ver van de waarheid af. Hoewel “de waarheid” een gevaarlijk begrip, buiten over exacte wetenschappelijke zaken, lijkt het me een erg relatief begrip. Maar als Sataniste probeer ik te leven volgens wat voor mij persoonlijk waar is, terwijl ik het nodige respect opbreng voor iemand anders waarheid.

De combinatie van energie en entropie zouden best het drijvende fenomenen kunnen zijn van het Universum. Energie, daar draait het om, geen enkel cellulair proces kan plaats hebben zonder dat er de één of andere energievorm mee gemoeid is. Lichtsnelheid en massa zijn nauw verbonden als een energetische waarde (Einstein), moleculen worden samengehouden door interacties…zonder energie zou alle materie uit elkaar vallen in infinitisemale partikels zoals de quantum fysica voorschrijft in de String Theory.
Een hoge entropie (wanorde) is waar in elk evenwichtig systeem naar streeft.
We definiëren entropie als een quantiteit die de efficiëntie van de omzetting van energie in arbeid uitdrukt. In lekentaal wil dit zeggen, als we een motor hebben die warmte (vorm van energie) vraagt om te werken kunnen we bij het voorzien van deze energie hem arbeid laten verrichten onder de vorm van bij voorbeeld beweging.
Wanneer we ons leven leiden zijn we in feite motoren die moeten werken tegen maximale efficiëntie, om dit te verwezenlijken zetten we de ene energievorm om in de andere, om zo een reeks processen te doorlopen met als einde een onbruikbare vorm van energie (warmte bijvoorbeeld) en een maximale entropie.

Wat we zouden kunnen voelen als ‘iets’ meer is de verandering van de ene energievorm naar de andere, de groeiende entropie, dingen die we niet kunnen vatten of begrijpen met onze manier van denken. Niemand heeft ooit een energievorm kunnen tekenen of visueel beschrijven. Soms kunnen we wel een abstracte uiting geven zoals bij warmte die veelal als rood gekarakteriseerd wordt.

Alles wat we niet begrijpen lijken we te catalogeren onder ‘boven’ ons … of we maken het ridicuul terwijl we het eigenlijk vrezen. De vrees van het onbekende, een onzichtbaar Zwaard van Damocles.

Gelovigen, in om het even welke godheid, blijven geloven ook al hebben ze geen bewijs dat ze na hun dood een nieuw leven geschonken krijgen of zelfs maar iets winnen uit hun gebeden.
Is het niet zo dat wanneer er slechte tijden aanbreken vele mensen hun gezicht ter hemel richten en vragen ‘alsjeblieft God, laat deze tijden zo snel mogelijk voorbij gaan en schenk ons een beter leven’. Ze leunen en vertrouwen op hun god om hun leven beter te maken.
Het zoeken naar bevestiging van een onzichtbaar en onbewijsbaar iets is verspilde energie en leidt enkele tot meer pijn en leed, een verlaagd zelfbeeld en een diep gevoel van door niemand te worden liefgehad.

Een diep gevoel van liefde, niet alleen zijn…is dat niet wat de meeste mensen zoeken? Waarom zoeken we dit alles in de armen van een onwillende God?
De nood voor een groter ‘iets’ is naar mijn gevoel een manier om onszelf minder onbeduidend te voelen. Als er een God zou zijn die ons alles naar zijn eigen beeld heeft geschapen, zou dat geen enorme lof zijn voor een sterfelijk wezen.
Deze God zet ons boven alle wezens (genesis 1: 28). Een God kan verklaren waarom dingen gebeuren en ons uitleggen dat we niet sterven maar voor eeuwig leven in een leven na de dood. Een grote geruststelling aangezien het overgrote deel van de menselijke bevolking liever wil leven dan wil sterven. Niemand zou angstig zijn voor natuurrampen, niets zou ons bang maken dankzij de geruststelling van een leven na de dood. Of het leven op planeet Aarde een veiligere plaats of een betere plaats zou zijn vraag ik me ten stelligste af. Misschien dat we daarom niet mochten eten van de boom van goed en kwaad in de tuin van Eden?

Gecreëerd worden zou een daad van liefde en respect zijn, elk beeldhouwer houdt van zijn eigen werk, het weten dat er een beeldhouwer bestaat die ons boetseerde zou ons minder alleen en geliefd maken.
Persoon zoek ik niet naar dit soort van liefde. Het voelt aan als een beeldhouwwerk maken, het op een kast zetten en het alleen bekijken bij het afstoffen. Alleen wordt de mensheid nooit afgestoft, en niet meer geleid of bekeken door zijn zogenoemde schepper. De enige hoop is om terecht te komen in de Hemel, maar met een beetje pech leef je niet volgens ‘Zijn’ wil en eindig je bekocht en bedrogen.
Hoewel ik het verschrikkelijk vind om me alleen te voelen terwijl ik omringd word door mensen, zou ik niet willen dat er ‘iets’ de hele tijd over mijn schouder loert, om te zien of ik iets ‘goed’ doe, of iets ‘fout’. Het maakt me doodsbenauwd te denken dat er iemand/iets is die elke gedachte ziet en elke emotie aanvoelt. Zoals bij alle mensen zijn mijn gedachten niet altijd even, voor sommige zou ik vervloekt worden tot in de eeuwigheid. Of werkt het niet zo, en worden gedachten niet veroordeeld, maar enkel daden? Ik denk niet dat er één mens is die zijn leven leidt zonder af en toe eens het slechtste in zichzelf te laten bovenkomen. Hoewel velen het niet toegeven en stil vergiffenis vragen, kies ik ervoor uit te komen voor het feit dat sommige van deze daden me persoonlijk verrijkten en daarom goed zijn, voor mij dan.

De vergiffenis van God gaat vooral over zelfaanvaarding, als ‘Hij’ je vergeeft, dan wordt je dood God, de schepper, aanvaard en gekoesterd. Als hij je niet vergeeft ben je gedoemd in de Hel weg te rotten, even rottend als in het echte leven, maar ‘Hij’ deed alleszins moeite om over jouw persoonlijk lot een oordeel te vellen.
Voor sommigen is dit misschien genoeg, en 9 rozenkransen en een aflaat later ben je al gepromoveerd tot het vagevuur, voor mij is dit hypocrisie. Ik wordt liever met rust gelaten in mijn eigen eerlijkheid dan bekommerd te worden in iemands vergiffenis.
Ik geloof in mezelf, mij kracht en mijn wil, ik sta niet toe dat mijn zelfaanvaarding naar de maan wordt geholpen door een enkel falen. Even een dal, en dan terug in het zadel en voort gaat het leven. Het geloof in iets anders dan mezelf zou me zwak maken en afhankelijk. Nu hou ik tenminste controle, ik bepaal mijn eigen entropisch en energetisch vermogen. Ik zeil op de golven van het leven en ik wens aan het roer te zitten.
De link tussen wat Satan betekent (Satan de tegenstrever) is te vergelijken met entropie. Satanisme staat ervoor het leven te omarmen en paden te bewandelen die jij zelf kiest, met meestal wanorde als gevolg. Het dubbelzinnige van entropie én satanisme is dat er orde is in wanorde. Hoe anders valt het te verklaren dat alles streeft naar stabiliteit terwijl de entropie vergroot: orde binnen wanorde.

Veel gelovigen danken hun God af als deze faalt in ‘zijn’ almachtigheid. Het klinkt me fout, ofwel geloof je en neem je erbij dat ‘hij’ het soms te druk heeft en op een ander keertje wel naar je omkijkt, nu of in de eeuwigheid, of je beslist om het leven zelf te maken.
Het veranderen van geloof samen met een paar sokken toont een teken van stupiditeit en ongefundeerd denken.

Wat ik niet met deze tekst wil zeggen is dat iedereen die gelooft zich schuldig maakt aan een zonde van mijn overtuigingen, en stupide en onwetend is. Ik ben er van overtuigd dat elke religie de moeite waard kan zijn als de beoefenaar er over nadacht.
Waarom zou de ene overtuiging superieur zijn over een andere? Omdat sommigen geen dogma accepteren, omdat sommigen kiezen om het leven te plukken en zich niet te laten afschrikken door een goddelijke wraak of omdat sommigen kiezen om zich strikte regels op te leggen. Sommigen stellen zich vragen, andere accepteren…er bestaat geen juiste of foute manier, alleen je eigen manier.
Als nadenken je leidt tot het geloof dat er een leven na de dood is in de Hemel of de Hel…so be it. Het is niet omdat ik persoonlijk het onlogisch vind dat de andere partij idioten zijn. Wie weet ben ik wel de idioot die op mijn sterfdatum een reeks zonden heeft opgespaard en in de eeuwigheid voor ze gestraft wordt. Niemand is ooit teruggekeerd, ofwel kan het niet, wat logica dicteert, ofwel is het er zo goed dat niemand terug wilt.
Zolang een religie niet aanvaard word samen met de achternaam en het familieerfgoed, kan het een waardevolle aanvulling zijn in het leven. Desalniettemin kan men best op zijn tellen passen zodat het eigen zelfvertrouwen en zelfrespect niet afhangt van een welwillende of niet welwillende God/en.
Het geloof is onze vleselijke vorm met gedachten, karakter en alles erbij is waarschijnlijk minder frustrerend, maar komt samen met verantwoordelijkheid. Wanneer je jezelf verantwoordelijk acht en niet een onzichtbaar eeuwig wezen, kan het hard zijn dat jij en jij alleen dingen kan rechtzetten. En niet kan bidden en hopen dat het in orde komt. Ik probeer te leven volgens logica, ik probeer niet te veroordelen dezen die dit niet doen.
Tot slot wil ik toevoegen dat leven en leren is veel belangrijker dan het standvastig en koppig vasthouden aan waarden die je niet meer koestert, gewoon om maar niet toe te geven dat er een foutje in jouw redenering sloop.
Mensen veranderen, gelukkig, het is de normale gang van zaken, energie en entropie.